උපන් දා පටන් වැයුවෙමි නුඹට බෙර පදේ
පරම්පරා හුරු දෑතට නුහුරු නැත මගේ
තැලුනු දෑඟිලින් දැනෙනා හැඟුම නැත සුවේ
තවත් මම කුමට වයමිද නුඹට බෙර පදේ
නුඹට පුද කෙරුනු ලෝකය ගෙවී ඇත මගේ
උරුම තනිකමට නුඹ නැත පිහිට හෙට දිනේ
මගේ පැල පමණි මන්දිර තැනී ඇත හිතේ
කුමට තනි රකිමි නුඹ ලග කිමද ඇති පලේ
නුඹට පමනි හිස නැවුනේ දෙවොල තුල මගේ
දුදන සිත් දනන් හට නුඹ පුදනු මට පෙනේ
උනුන් ලග දනින් වැදගෙන වයමි මම කෙසේ
කුමට නුඹ නමින් වයමිද හෙටත් මම බෙරේ
This entry was posted
on Wednesday, August 24, 2011
at Wednesday, August 24, 2011
and is filed under
උපේන්ද්‍ර හර්ෂණගෙන්,
නිසදැස්,
වයමි මම බෙරේ...
. You can follow any responses to this entry through the
comments feed
.
