හිරු ලප  

Posted by නලිනි චන්දිමා in , ,

හැමදාම ඉර පායන එක බොහොම කම්මැළි වැඩක්. නොදන්න කෙනෙකුට හිතෙන්නෙ, ඒක බොහොම ලෙහෙසි වැඩක් කියලා. නමුත්, උදෙන්ම පායන්නට ඕන; නැත්නම්, සත්තු කලබල වෙනවා; ගහකොළ කලබල වෙනවා. ඊට පසුව, දවස පුරා එකම ලතාවට ගමන් කරන්නට ඕන. දහවල් වෙනකොට පොළොව ගිනියම් වෙලා, රස්නෙ උහුලන්නට බැහැ. ඒත් වේගයෙන් යන්නට හැටියක් නැහැ; හැම කෙනෙක්ම වෙලාව ගණන් හදන්නෙ ඉර දිහා බලලා. හවසට ඉර බැහැලා ගියාට පසු හැම කෙනෙක්ම විවේක ගන්නවා. නමුත් ඉරට විවේකයක් නැහැ. ලෝකෙ අනික් පැත්තෙන් දුවලා ගිහින්, නැගෙනහිරට වෙලා රැකලා ඉන්නට ඕන, ආපහු උදා වෙන්නට වෙලාව එනතුරු.
ලෙහෙසි වැඩක් නොවෙයි. ඒ විතරක්ද? හරිම ඒකාකාරියි.

ඔන්න ඉරට කම්මැළි හිතුණා. ඉතින් ඉර තීරණය කළා නැගෙන්නෙ නැතුව ඉන්නට.

නැගෙනහිර හන්දියට කිට්ටුවෙන්ම, අන්ධකාර සාළුව පොරවාගෙන, ඉර හැංගුණා.

අලුයමින් අවදි වන කුරුල්ලො පුරුදු වෙලාවට කිචි බිචි ගාන්නට වුණා.
ගහකොළවල පිණි බින්දු මතුපිටට ආවා.
මිනිස්සුන්ට, අනික් සත්තුන්ට පුරුදු වෙලාවට ඇහැරුණා.

ඉර නැහැ.

කිචි බිචි ගෑව කුරුල්ලො කච බච ගාන්නට වුණා; කොචෑස් බචෑස් ගාන්නට වුණා.
පිණිබින්දු, ලොකු වතුර බින්දු වෙලා බිමට වැටුණා.
මිනිස්සු, සත්තු කලබල වෙලා කලුවරේම නැගිට්ටා.

ඉර නැහැ!

කලබල වුණු වෙලාවට හැසිරෙන හැටියෙන් එක එක්කෙනාගෙ ආකල්ප, පරණ අත්දැකීම්, පරිණතභාවය එහෙම බලා ගන්නට පුළුවනි.

සමහරු පරණ කතා කියන්නට පටන් ගත්තා: බොහෝම ඉස්සර කාලෙ, එක සැරයක් ඉර ඔහොම නොනැග තිබුණා නෙව! ඒ දවස්වල අපි තරුණයි...
තවත් සමහරු පහන් දල්වාගෙන, එහෙමත් නැත්නම් ඉව අල්ලාගෙන, පුරුදු වැඩ කටයුතු එහෙමම කරගෙන ගියා: ඉර නැගුණෙ නෑ කියලා, මේ වැඩ නවත්තලා බෑ නෙව.
තව තවත් සමහරු ඉහේ ඉඳන් පොරවාගෙන ගුලි වුණා: සීතලයි; අපිට බෑ; නැගිටලා මුකුත් කරන්නට විදිහක් නෑ; ඉරට හොඳනම්, අපිට මොකද?
තවත් සමහරු උද්ඝෝෂණය කළා: වහා ඉර උදා කරව්!

ඉර හැංගිලා බලාගෙන හිටියා.

ඔය අතරෙ ලෝකෙ අනික් පැත්තෙ වෙනමම ප්‍රශ්නයක්.

හඳත් තරුත් අහසින් බැහැලා ගිහින්, තමන්ගෙ පාඩුවෙ, පොළොව යටින් නැගෙනහිරට එනවා, රෑට උදා වෙන්නට තියෙන හින්දා.
ඉස්සරහින් ගිය තරු දැක්කා, නැගෙනහිර හන්දියෙ හැංගිලා ඉන්න තඩි, කළු රාස්සයා. දැකලා, බය වුණා. බය වෙලා, පස්සට පැන්නා.
ඊලඟට ආව තරුවලට ඉස්සරහට යන්නට හැටියක් නැහැ. ඉතින් ඔහොම ඔහොම, නැගෙනහිර හන්දියේ තරු පොදි ගැහෙන්නට වුණා. එතන ලොකු තදබදයක්. පිටිපස්සෙන් ඉන්න තරු ඉස්සි ඉස්සි, රාස්සයා බලා ගන්නට උත්සාහ කරනවා. ඉස්සරහින් ඉන්න තරු, තමන්ව තල්ලු වෙලා රාස්සයා ළඟට යැවෙයි කියලා පිටිපස්සට තෙරපෙනවා.

මේ හඳ විවේක ගන්න වෙලාව. හැමදාම යන පාර නිසා, ඇසුත් පියාගෙන ඔහේ පාවෙවී එමින් හිටිය හඳ එක පාරටම කටු ඇනිලා අවදි වුණා.
කටු, තරුවල වටේ තියෙන කටු.


"මොකද මේ? ඇයි නැවතිලා?" හඳ ඇහුවා.
"රාස්සයෙක්." තරු උත්තර දුන්නා.
හඳත් තරුවල කරට උඩින් ඉස්සිලා බැලුවා. ඇත්ත තමයි. තඩි කළු රාස්සයෙක්, ලෝකෙ දිහා හොරෙන් බලා ඉන්නවා.

"මොකද කරන්නෙ?" තරු හඳෙන් ඇහුවා. හඳ කල්පනා කළා.
"අපි සාකච්ඡා මාර්ගයෙන් ප්‍රශ්නෙ විසඳ ගනිමු." හඳ කිව්වා.
තරු වළල්ල මැද ඉඳන්, හඳ රාස්සයාට කතා කළා.
"මේ... ඔතන කවුද?"



ඔන්න, එතකොට තමයි ඉර ආපහු හැරිලා බැලුවෙ. එතකොට තමයි ඉර දැක්කෙ, තමන් මග අහුරාගෙන ඉන්න හින්දා, තරුත් හඳත් හිර වෙලා බව.

"මම, ඉර." කියලා උත්තර දෙන්නට ඉර හිතුවා විතරයි; ඉරට දඟකාර හිතක් පහළ වුණා.

"මම, රාස්සයෙක්!" ඉර අන්ධකාර සළුව අස්සෙ හැංගිලා උත්තර දුන්නා.

තරු බය වෙලා තව තවත් හඳට කිට්ටු වුණා. තෙරපෙන තරුවල කටු හැම පැත්තෙන්ම ඇනිලා, හඳට හුඟක් තුවාලයි.
බය වෙලා ඉන්න තරු දැක්කහම, ඔවුන්ව තවත් බය කරන්නට ඉරට ආස හිතුණා. ඒ හින්දා ඉර බොහොම භයානක විදිහට හිනා වුණා.

"හොහ් හොහ් හොහ්! හොහෝහ් හොහ් හොහ් හොහ්!!"

තරු තව තවත් හඳට තුරුල් වුණා.
"අපි මොකද කරන්නෙ?" ඔවුන් ඇහුවා.

හඳ කල්පනා කළා. බොහොම කල්පනා කළා.
හඳත් බය වෙලා බව ඉරට තේරුණා. ඉරට තව තවත් දඟ කරන්නට හිතුණා. ඒ හින්දා ඉර ඔවුන් ඉස්සරහට පැනලා ආයෙමත් භයානක විදිහට හිනා වුණා.
"හොහ් හොහ් හොහ්! හොහෝහ් හොහ් හොහ් හොහ්!!"

හඳත් බය වෙලා පස්සට පැන්නා. ඉස්සරහින්ම හිටිය තරුත් පස්සට පැන්නා. පිටිපසින් හිටිය තරුවල කටුත්, ඉස්සරහින් පැන්න තරුවල කටුත් ඇනිලා හඳට තවත් තුවාල වුණා. හඳේ වැදිලා, තරුවල කටු අග කැඩිලා තුවාල වුණා.
තුවාල වුණු හින්දා හඳටත් තරුවලටත් තරහ ආවා. තරහ ආව හින්දා බය අමතක වුණා.

"අපි රාස්සයව පන්නමු." පුංචි තරුවක් යෝජනා කළා.
"පන්නමු! පන්නමු!! පන්නමු!!!" හැම තරුවක්ම තරහෙන් කෑ ගහන්නට පටන් ගත්තා. හඳ පවා රවා බැලුවා.

ඉර, තමන්ගෙ දඟකාර සෙල්ලම නතර කළ යුතුව තිබුණා....
මං එහෙම කියන්නෙ, එයින් පස්සෙ සිදු වුණු දේ බොහොම භයානක හින්දයි.

බොහොම නිසංසල කෙනෙක් වෙන හඳට තරහ ආ විට, බොහොම දරුණුයි. කල්පනා කරන්නටවත් නොනැවතී, හඳ, තමන්ගෙ අතට අහු වෙන අහුවෙන දෙයින් ඉරට දමා ගහන්නට වුණා.
අතට අහු වෙන්නට හිටියෙ තරු.
ලෙහෙසියෙන්ම අතට අහු වෙන්නට හිටියෙ, පුංචි තරු.

විශාල ඉරෙහි වැදුණු තරු බොහොමයක් එතැනම අවසන් ගමන් ගියා. තවත් තරු බොහොමයක කටු කැඩී බිඳී ගියා. තරුවලට තුවාල කරන හින්දා, සමහර තරු හඳත් එක්ක තරහ වුණා.

තරු වැදිලා ඉරටත් තුවාල වුණා. ඉර පොරවාගෙන හිටිය අන්ධකාර සළුව, තරු හින්දා සිදුරු වුණා. සිදුරු වුණු සළුව අතරින්, හැංගිලා හිටිය රාස්සයා ඉර බව පෙනෙන්නට පටන් ගත්තා. එතකොට තරුවල බයත් නැතිව ගියා. බය නැති තරු ඉදිරියට පැන, ඉරට පහර දෙන්නට වුණා.
ඉරුණු අන්ධකාර සළුවත් එහෙන් මෙහෙන් එල්ලෙද්දි, ඉර ඉස්සරහට පැනලා දුවන්නට වුණා.

"අන්න ඉර පායනවා." මිනිස්සු සතුටින් කිව්වා. "බොහොම ප්‍රමාද වෙලා ඉර පායනවා."
සත්තු ඈනුම් ඇරලා නැගිට්ටා.
ගහකොළ අවදි වුණා. මල් පිපුණා.

මිනිස්සු, සත්තු, ගහකොළ ඉරට කැමති බව පෙනුණ හින්දා, හඳත් තරුත් ටිකක් අදිමදි වුණා ඉර පසුපස දිගට පන්නන්නට. පසුපසින් පන්නන්නට කෙනෙක් නැති බව දැක්ක ඉර, බොහොම අහංකාරෙට හෙමින් ගමන් කරන්නට වුණා.

ඒ වුණාට, ඉරුණු අන්ධකාර සළුවෙ කෑලි තවමත් ඉරේ එල්ලෙනවා. ඒවට තමයි මිනිස්සු හිරු ලප කියන්නෙ.

හිරු බැස ගියාට පසු, නැත්නම් බැස යන්නට කිට්ටු වූ පසු තවමත් හඳත් තරුත් පායනවා. හඳේ තුවාල සුව වෙලා වුණත්, කැළැල් තවම පේනවා. ඉස්සර තිබුණ පුංචි තරු සෑහෙන ගණනක් අඩු වෙලා. ඒත් ඒ බව එතරම් පෙනෙන්නෙ නැහැ.




මිනීමරුවා..  

Posted by උපේන්ද්‍ර හර්ෂණ ද සිල්වා in , ,



                                               සුපුරුදු කලබල මැද්දේම රිය පෙලේ සීරුවට ඇදෙන ඉන්ද්‍රනාථ  විටින් විට කමිස අත උස්සා ඔරලෝසුව දෙසත් යාබද අසුනේ සිටින සිගිත්තා දෙසත් බලයි.

" කෙහෙම්මල "

වාහන තදබදය කෙරෙහි වූ කෝපයෙන්  ඉන්ද්‍රනාථ සෙමින් මුමුනයි.

" කෙහෙම්.....මල " යාබද අසුනේ සිගිත්තා තාලයකට එවදනම මුමුනයි.

ඉන්ද්‍රනාථගේ මුහුනට සිනාවක් නැගේ..

" මගෙ පැටියා බය නැතුව ඉන්නකෝ මං වෙලාවට ඉස්කෝලෙට එක්ක යන්නම්. "

තදබදය අතරේ හෙමින් ඉදිරියට ඇදුනු රථය අසල වූ විදුහල් මාවතට හැරවුමෙන් පසුව රථ ගාල කරා වේගයෙන් ඇදී යනු දක්නට ලැබිනි. රියෙන් බැසගත් ඉන්ද්‍රනාථ  සිගිත්තාගේ අතින් අල්ලාගෙන  පාසල් ගෙට්ටුව කරා ඇදෙන්නට විය.

" එහෙනම් පුතේ පරිස්සමෙන්... හවස පුතාව ගන්න අම්මා එයි.. එහෙනම් ඉක්මනට දුවලා යන්න"

පියාගෙන් මිදුන සිගිත්තා පියාට අතවනමින් පාසල තුලට දිව යද්දී  ඉන්ද්‍රනාථ නැවතත් රථය දෙසට ඇදෙන්නට විය.

නමුත් ඔහුට තබන්නට හැකිවූයේ පියවර කිහිපයක් පමනි. රථගාල අද්දර යම් කලබලයක සේයාවකි දරුවකු බදාගත් කාන්තාවක් හා ඇය වටකරගත් කිහිපදෙනෙක් යම් අරගලයක යෙදී සිටී . ඒ අතරේ  පාසලේ ප්‍රධාන ආරක්ෂකයාද වෙයි.   ඉන්ද්‍රනාථ ඉක්මන් අඩි තබමින් එදෙසට  ඇදෙයි.


" මේ දරුවා මගේ "

පිරිස අතරේ උන් කාන්තාවක් දරුවා බදාගනිමින්  පවසයි  

" මේකනම් පුදුම වදයක් හැමදාම මෙ සෙල්ලම කරන්න බෑ මේක හරි වදයක් උනා නේ "

පිරිස අතරේ උන් තවත් කාන්තාවක් මුමුනයි

" හරි හරි නෝනා මේත් අම්මා කෙනෙක්නේ දරුවට කරදරයක් වෙන් නෑ නේ "

පාසලෙ ප්‍රධාන ආරක්ශකයා නෝක්කාඩු මුහුනින් සිටින ගැහිනිය දෙසට හැරී පිලිතුරු බදියි

" මේ අම්මේ දැන් ලමයට ඉස්කෝලෙට යන්න පරක්කු වෙනවනේ අපි ලමයව ඉස්කෝලෙට යවමු "

දරුවා බදාගෙන සිටින ගැහෙනිය අමතා ආරක්ශකයා ඉල්ලීමක් කරයි..   පිරිස දෙසත් දරුවා දෙසත් බලනා ගැහෙනිය දරුවාගේ මුහුන අතගාමින් යමක් පවසයි

" මගේ පුතේ පරිස්සමින් ගිහින් එන්න මං හවසට එන්නම් "

" හා හා දැන් යමු පුතාට පරක්කු වෙනවා"

 ලද ඇසිල්ලෙන් දරුවා වඩාගන්නා ආරක්ශකයා  පාසල් ගෙට්ටුව දෙසට පියනගයි.  පොදී ගැසී උන් පිරිසද    යම් යම් දේ පවසමින් විසිර යයි

මේ සියල්ල දෙස බලා සිටි ඉන්ද්‍රනාථ  ආපසු හැරී  පාසල් ගේට්ටුව දෙසට පියනගයි.

ඒ අතරේ දරුවා පාසල තුලට ඇරලූ ආරක්ෂක නිළධාරියා  නැවතත් සුපුරුදු රාජකාරියට සැරසෙයි . ඉන්ද්‍රනාථ  ඔහු වෙතට සෙමින් ලංවෙයි.

" ඒ අර ස්කූල් වැන් එක හැප්පිලා නැති උන දරුවාගේ අම්මද....? "
" ඔව් මහත්තයෝ ඒ දරුවගේ අම්මා තමයි පව්. සංසාරේ.. හැටි තමයි " 

" දැන් දවස් දෙක තුනක් ඔහොම උනාලු නේද.. ලමයින්ට කරදරයක් වෙයිද දන් නෑ "

ඉන්ද්‍රනාථ නැවත නිළධාරියාගෙන් ප්‍ර්ශ්න නගයි...  නිළධාරියාගේ මුහුනේ සිහින් සිනාවක් ඇදේ

" අනේ නෑ මහත්තයෝ දරු දුකටනේ ..  අඩු ගානේ එහෙමවත් ඒ මනුස්සයා සතුටු වෙනවනේ මෙතන ගොඩක් අය ඕක දන්න නිසා  වැඩිය ප්‍ර්ශ්නයක් වෙන් නෑ"

" ඒ උනාට කියන්න බෑ නේ කරදරයක් කලොත් එහෙම මොනවා කරන්නද "

ඉන්ද්‍රනාථ තමාගේ මතයෙන් බැහැරව යන්නට අකමැත්තෙන් මෙන් පවසයි..

" මමනම් හිතන් නෑ මහත්තයෝ ඉස්කෝලෙ ලොකු මහත්ත්යා  ඉන්න වෙලාවෙත් ඔය සිද්දිය උනා . ඒ මනුස්සයා තමුන්ගේ දරුවා වගේ පෙනුම තියන අය ලගට ඇවිත් ඒ දරුවා වඩාගෙන ඉස්කෝලෙට ඇරලවනවා. පව් මහත්තයෝ අම්මා කෙනෙක් නේ හිටපු එකම ලමයා කියනවනේ.."

" ඉතිං ඒ මනුස්සයට බේත් හෙත් කරන් නැතිලුද "

" කරනවා කියලා තමයි ආරංචි මහත්තයෝ එහෙමට කියලා ලොකු අමාරුවක් නෑ ඔය උදේට ස්කෝලෙ ලගට එන එක තමයි ප්‍ර්ශ්නෙකට තියෙන්නෙ "

ඉන්ද්‍රනාථගේ හිතට ඒ කිසිවකින් සැනසිල්ලක් නැත ඔහුගේ සිත කියන්නේම ඇයගෙන් කොයි වෙලාවක හෝ යම් අනතුරක් විය හැකි බවය.

" ඔය මනුස්සයට ටිකක තදින් කිව්වනම් හරිනේ එහෙම කරන්න එපා කියලා එතකොට මෙතෙන්ට ආයෙත් එන එකක් නෑ අනික ටිකක්  තේරෙන්න කිව්වනම් හරි ..."

නිළධාරියාගෙ මුහුන සෙමින් අදුරු වේ.

" දරුවා නැතිවෙලා මාසයක් නොගිය අම්මා කෙනෙක්ට කොහොම කියන්නද මහත්තයෝ තමුන්ගේ දරුවා මලා මෙතන දරුවන්ට කරදර කරන්න එපා කියලා .. අපි බලමුකෝ මොනවා හරි කරන්න "

" නෑ ඉතිං ඕනම දෙයක් තෙරුම් කරන විදි තියනවනේ...... මං මේ කිව්වෙ කරදරයක් වෙන්න කලිං "

ඉන්ද්‍රනාථ අහක බලාගෙනම පවසයි

" අපි බලමුකෝ මහත්තයා..  මම ඇතුලට ගිහින් එන්නම්..  "

ඉන්ද්‍රනාථගෙන් සමුගත් නිළධාරියා පාසලට තුලට ඇදෙයි

රථගාල දෙසට ආ ඉන්ද්‍රනාථ නැවතත් පාසල් ගේට්ටුව දෙස බලා රිය තුලට නැග රිය පනගන්වාගයි

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ට්‍රිං...ට්‍රිං ..... 
   
යම් වැඩක නිරතව උන් ඉන්ද්‍රනාථ මේසය මත වූ දුරකථනය දෙස නොමනාපයෙන් මෙන් බලා එදෙසට දෑත දිගු කරයි

" හෙලෝ ගුඩ් ආෆ්ටනූන් "  ඉන්ද්‍රනාථ සිය ගාම්භිර ස්වරයෙන් අමතයි

" මොනවා.....! දරුවට කරදරයක් නෑ නේ "  ඇස් නලලේ රදවාගත් ඉන්ද්‍රනාථ ගේ හඩට කලබල වූ අවට වූවන්ගේ නෙත්ද  ඔහු දෙසට හැරෙයි

" මං අද උදෙත් අර ඉස්කෝලෙ මුරට ඉන්න බූරුවට ඕක කිව්වා මිනිහා මට බණ කියන්න ආවනේ.. ඔයා ඉන්න මම දැන්ම එනවා "

කලබලයෙන් දුරකතනය තැබූ ඉන්ද්‍රනාථ වහා අසුනෙන් නැගි සිටියි

" මොකද මිස්ටර් ඉන්ද්‍රනාථ මොකක් හරි ප්‍ර්ශ්නයක් ද ?"

යාබද මේසයේ පෙරේරා ඉන්ද්‍රනාථ දෙසට එමින් විමසයි

" නෑ පෙරේරා අපේ බබාගේ ඉස්කොලෙ ලග පිස්සු ගෑනියෙක් ඉන්නවා ඒ ගෑනිගේ දරුවා මැරිලා.. ඒ මනුස්සයා එතෙන්ට එන ලමයි ඒ ගෑනිගෙ ලමයා කියලා  අරගන්නවා..."

"නෑ.. " 

" එකනේ පෙරේරා අපේ බබාවත් ඒ ගෑනි අද වයිෆ්ගෙන් උදුරගෙන බබාගේ අතකුත් සීරිලා ලු..."

" මයි ගෝඩ්  .. ඉතින් ස්කොලෙ ගාඩ්ලා නැද්ද "

" එක හරකෙක් ඉන්නවා මන් උදේ ඕක කිව්වමත් ඌ මට බණ කියන්න ආවා ඉන්නවකෝ මන් දැන් ගිහින් කියලා දීලා එන්න "

" කලබල කරගන්ඩ ඕන නෑ මිස්ටර් ඉන්ද්‍රනාථ ඉක්මනට එහෙනම් යන්න "

" පෙරේරා පොඩ්ඩක් මෙතන බලාගන්න මන් ඉක්මනට එන්නම් "

වහා කාර්යාලයෙන් පිටවූ  ඉන්ද්‍රනාථ රිය පනගන්වාගෙන වේගයෙන් පාසල දෙසට ඇදෙයි. පාසල අසලට ලංවෙත්ම  පාසල් ගෙට්ටුව අද්දර ඉන්දීවරීත් සිගිත්තාත් ඔවුන්ට යමක් පවසමින් ඒ අසල ඉන්නා මුරකරුවාත් ඉන්ද්‍රනාථගේ බැල්මට හසුවේ. වහා රිය නවතා රියෙන් බැසගත් ඉන්ද්‍රනාථ  එදෙසට වේගයෙන් ඇදෙයි


" මං කිව්වා නේද උදෙත් මෙහෙම වෙයි කියලා "

 මුරකරු අමතමින් ඉන්ද්‍රනාථ  කෝපයෙන් විමසයි

" නෑ මහත්තයෝ නෝනා කලබල උනා නේ ඒකයි උනේ "

" අනේ මේ තමුසේ මෙතන විකාර නටන් නැතුව ඉන්නවද. මෙතන ලමයින්ට මොකක් හරි උනොත් තමුසෙද වග කියන්නේ "

කෝපයෙන් පුපුරන ඉන්ද්‍රනාථ  ගේ වදන් හමුවේ මුරකරු නිහඩව බිමට දෑස යොමයි

" සමාවෙන්ඩ මහත්තයා "

" සමාවෙන්ඩ නෙවෙ මන් හෙටම ප්‍රින්සිපල්ට මේක කම්ප්ලේන් කරනවා .. "

" හරි .. හරි  අපි දැන් යමු දැන් ඇති ... දරුවට කරදරයක් නෑ නේ.."

කෝපයෙන් පුපුරන සිය සැමියාගේ අතින් අදිමින් ඉන්දීවරී රථය දෙසට ඇදෙයි..

" මං මේක ලේසියෙන් අත අරින් නෑ ආපුදෙන්කෝ හෙට ප්‍රින්සිපල්." කෝපයෙන් දොඩවමින් ඉන්ද්‍රනාථද රථය ඇති දෙසට ඇදෙයි

ගෙට්ටු පලුවක් අල්ලාගෙන බිම බලා හුන් මුරකරුද  සුසුමක් හෙලා පාසල තුලට පියවර නගයි.

දරුවා හා බිරිය රිය තුලට නංවාගත් ඉන්ද්‍රනාථ කෝපයෙන් පුපුරමින් රිය පනගන්වාගෙන පාසලෙන් මාර්ගය දෙසට ඇදෙයි.

" මං ඔය බූරුවට උදෙත් කිව්වා ..."

තවමත් කෝපය පහ නොවූ ඉන්ද්‍රනාථ  ගුගුරයි

" නෑ ඉන්දරේ  .. මමත් ටිකක් කලබල උනා ඒ මනුස්සයා කරදරයක් කලෙ නෑ "

" ඔයාටත් පිස්සුද මොන මගුල උනත් දැන් ඒ ගෑනිට පිස්සූ . මං හෙටම මේ මගුල ප්‍රින්සිපල්ට කියනවා කියලා අර බූරුවත් ගෙදර අරිනවා"

" අනේ ඉන්දරේ ඕවා නිසා කරදර පටලවගන්න එපා දැන් ඕක ඇති "

මේ කිසිවකට ඉන්ද්‍රනාථ සවන් නොදෙයි ඔහුගේ හිත කෝපයෙන් පිරී ඇත.

බ්‍රරා..............ස්...........!!!

වේගයෙන් ආ රථය එක්වරම මහ හඩින් තිරිංග ගසා නැවතුනි

" ඇයි ඉන්දරේ.."

කිසිවක් සිතාගත නොහැකි වූ ඉන්ද්‍රනාථගේ බිරිය  විමතියෙන් සිය සැමියාගේ මුහුන දෙස බලයි..

පාසල් මාර්ගය අද්දර වූ කිසිවෙකු දෙස ඉන්ද්‍රනාථ කෝපයෙන් බලා සිටිනු පෙනේ.

" අනේ ඉන්දරේ අර පිස්සු ගෑනි නේද අපි යමු අනේ.. පිස්සො එක්ක මොනවා කරන්නද "

" ඔයා කටවහගෙන ඉන්නවද අද මේක ඉවරයක් කරන්න ඕන "

ඉන්ද්‍රනාථ කෝපයෙන්ම රියෙහි දොර ඇරගෙන  කාන්තාව සිටින දෙසට ඇදෙයි.  ඉන්ද්‍රනාථගේ බිරියද කලබලයෙන් සිය සැමියා පිටුපසින් ඇදෙයි.

වෙල් යාය දෙස බලාගත් කාන්තාව මොනවදෝ මුමුනමින් සිටී

" මේ ඇහුනද  මීට පස්සෙ ඉස්කෝලෙ ලගට යන්න බෑ තේරුනාද "

ඉන්ද්‍රනාථගේ හඩට ගැස්සුනු කාන්තාව ඉන්ද්‍රනාථ දෙස බලයි

" මගේ පුතා ඉස්කෝලෙ "

" තමුන්ගේ දරුවා දැන් මැරිලා ඒක තේරුම්ගන්නවා. ඔහේ හින්දා අපේ දරුවන්ටත් කරදරයක් වෙනවා"

"තමුසෙ  බොරු කියන්නේ මගේ දරුවා ඉස්කෝලෙ"

ගැහැනිය ඉන්ද්‍රනාථ දෙස බලමින් කෑ ගසයි

"තමුසෙ  බොරු කියන්නේ මගේ දරුවා ඉස්කෝලෙ.. මගෙ දරුවා මැරුනේ නෑ"

" මං ආයෙත් කියන් නෑ මීට පස්සෙ ඉස්කෝලෙ ලගට ගියොත් පොලිසියට අල්ලලා දෙනවා..   "

" මගෙ දරුවා ඉස්කෝලෙ "
 හැඩුම් හඩින් ගැහැනිය මුමුනයි


" තමුන්ගේ දරුවා මැරුනා ඒ ලමයා වලදාලත් ඉවරයි .. ස්කෝලෙ ඔහේගෙ දරුවා දැන් නෑ  ආයෙ ඒ පැත්ත පලාතේ යන්න බෑ තෙරුනාද.. "

" අනේ මේ ඉන්දරේ ඔයාටත් පිස්සුද අනේ අපි දැන් යං "

ඉන්ද්‍රනාථගේ බිරිය සැමියාගේ අතිං ඇදෙගෙන රථය දෙසට ඇදේ

" තමුන්ගේ දරුවා බලාගන්න ඕන නම් යනවා කනත්තට .. අපේ දරුවන්ට කරදර නොකර "

කෝපයෙන් වියරුවූ ඉන්ද්‍රනාථද  ගුගුරමින් රථය කරා ඇදෙයි..

වේගයෙන් ඇදී යන රිය දෙස ගැහැනිය හිස් බැල්මෙන් බලා හිදී. 

" මගේ දරුවා මැරිලා.. "  ගැහැනිය මුමුනයි....   

මිමිනුම ක්‍රම ක්‍රමයෙන් විලාපයක් වෙයි

"මගේ දරුවා මැරිලා.................."


"  මුරකුටියේ සිට මේ සියල්ල දෙස බලා උන් ආරක්ශක නිලදරියා විලාප නගමින් හඩන ගැහෙනිය දෙසට ඇවිද යනු පෙනේ"

  
  +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

වෙනදාටත් වඩා උදෑසනින් පාසල කරා ගිය ඉන්ද්‍රනාථ මුර කුටිය පසු කරමින් විදුහල්පති කාර්‍යලය කරා ඇදෙන්නට විය.. ඒ වන විටත් විදුහල්පති පැමිනි නොසිටි හෙයින් . අසල වූ පුටුවකට බර වූ ඉන්ද්‍රනාථ පත්තරයක පිටු පෙරලන්නට විය


" ආ මිස්ටර් ඉන්ද්‍රනාථ මොකො උදේම මෙ පැත්තේ "

විදුහල්පතිගේ හඩට කලබල ව නැගිට ගත් ඉන්ද්‍රනාථ  සිහින් සිනාවක් නගයි

" ආ සර්  මම දැක්කේ නෑ මං සර්ව හම්බවෙන්නමයි ආවේ "

" ආ.. එ මොකෝ මිස්ටර් ඉන්ද්‍රනාථ මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් ද "

" ඔව් සර් සරුත් දන්නවනේ අර ලමය නැති වෙච්ච ගෑනූ කෙනා නිසා තියන ප්‍ර්ශ්නේ . ඊයෙ මගෙ ලමයටත් කරදර කරලා බබාගේ අතත් සීරිලා.  මං ඉස්සරහ සිකියුරිටි ගාඩ්ට කිව්වම මිනිහ සත පහකට එක ගනන් ගත්තෙ නෑ "


"හ්ම්ම්ම්...."

විදුහල්පති නිහඩව හිස සලයි

" මිස්ටර් ඉන්ද්‍රනාථගේ ප්‍ර්ශ්නේ ඒකනම් මීට පස්සෙ ඒ ගැන බය වෙන්න දෙයක් නෑ . ඒ ප්‍ර්ශ්නේ විසදිලා ඉවරයි දැන් "

ඉන්ද්‍රනාථ පුදුමයෙන් විදුහල්පතිගේ මුහුන දෙස බලයි

" ඔව් මිස්ටර් ඉන්ද්‍රනාථ ඒ ගෑනු කෙනා ඊයෙ හවස මැරිලා. මැරිලා නෙවෙ ගගට පැනල සියදිවි නසාගෙන "

" මොනවා........... "

තමා වටා වූ සියලු දේ කැරකෙන බවක් ඉන්ද්‍රනාථට දැනෙයි..  විදුහල් පති තව මොන මොනවදෝ කීවද ඒ කිසිවක් තමාට නොඇසෙන්නාක් මෙන් ඔහුට හැගෙයි..

" මං ගිහින් එන්නම් සර් "

විදුහල්පති කාර්‍යලයෙන් එලියට බට ඉන්ද්‍රනාථ සිතුව්ලි හිස් වූවකු සේ ගෙට්ටුව කරා පියනගයි. ගේට්ටු කනුව ආසන්න‍යෙදී .. යමෙකුගේ හඩකින් ඉන්ද්‍රනාථ පියවි ලොවට පැමිනෙයි

" මහත්තයා ..."

හඩ ආ දෙසට මුහුන හැරවූ ඔහුට තමා දෙස බලා සිටින ආරක්ශක නිළදාරියා දිස්වෙයි..

" දැන් ප්‍ර්ශනේ විසදුනාද මහත්තයෝ "

ඉන්ද්‍රනාථ කිසිවක් නොදොඩා බිම බලාගයි.

" ඕනම මිනිහෙක් ජීවත් වෙන්නේ බලාපොරොත්තුවක් උඩ මහත්තයා...  ඒ ගෑනිට තිබ්බ එකම බලාපොරොත්තුව ඒ ගෑනිගේ දරුවා මෙතන ඉන්නවා කියන එක.. ඒක නැති උනාට පස්සෙ ඒ ගෑනිට ජීවිතෙන් වැඩක් නෑ  "

කිසිවක් නොදොඩා ඉන්ද්‍රනාථ බිම බලාගත් වනම ගේට්ටුව දෙසට පියවර තබන්නට වෙයි..

තමා පසු කර යන ඉන්ද්‍රනාථ දෙස බලා සිටි ආරක්ශකයා සිතේ තදකරගෙන තිබූ අවසන් වචන කිහිපයත්  ඉන්ද්‍රනාථ දෙසට දමා ගසයි

" මිනීමරුවා..."